Kuba <k@to.jest.zly.adres.plwrites:
W hotelach w Europie można spotkać się z paktyką
dokonywania blokady środków na karcie płatniczej
w momencie przybycia (check in). Prawdopodobnie chodzi
tu o zagwarantowanie, że gość jest wypłacalny, ale nie
w tym rzecz.


Zasadniczo chodzi o to, by pozniej moc obciazyc karte, i nie narazac
sie na chargeback z powodu braku autoryzacji.

Wyplacalnosc klienta to problem banku.

1. W hotelu w Amsterdamie założona została mi blokada
w wysokości 350 EUR, mimo, że planowany koszt pobytu
miał wynieść zaledwie 170 EUR! Na moje pytanie dlaczego
tak dużo człwowiek w recepcji stwierdził, że są 2 powody:
- mogę przecież zamawiać jedzenie, picie, korzystać
z usługi prania i innych "uciech" hotelowych
- drugi powód to moja karta (VC Multibanku), a dla takiej
karty muszą założyć właśnie taką blokadę (!!!)


Ten jakis dziwny. Ale skad wiadomo ze np. nie przedluzysz pobytu?
Moze chodzilo o to, ze to nie jest electron, i ze mozna tak zrobic?

O ile pierwszy powód jest całkiem zrozumiały to drugi mnie
całkiem zaciekawił. Czyżby karty z Europy wschodniej (i ich
właściciele) wzbudzali tak małe zaufanie? Czy gdybym
posłużył się powiedzmy jakimś Dinnersem wydanym w USA
gadka była by inna?


Watpie, co to ma do rzeczy.

2. W chwili wyjazdu z hotelu dokonałem już właściwej
płatności (170 EUR). Oczywiście pojawiła się nowa
blokada, a ta na 350 EUR wisiała sobie do naturalnego
wygaśnięcia! Czy "sprawca" blokady nie może wycofać swojej
wcześniejszej blokady? Albo rozliczyć za pomocą niej właściwą należność.


Moze. Moze nawet tak zrobil, tylko bank tego nie zauwazyl? Banki
miewaja rozne takie problemy, nie jest to pierwszoplanowy problem.

Oczywiście nic się nie stało. Blokada wygasła, ale w taki
sposób można sobie zablokować całkiem pokaźne środki na koncie.


Normalnie "wszyscy" uzywaja KK z limitami przewyzszajacymi wielokrotnie
normalne miesieczne wydatki, wiec nawet o takiej blokadzie nie wiedza
(ani ich to nie interesuje). Stad praktycznie nikt w to nie wnika.

robin

Nawet z żarciem mogłyby być problemy. Na Węgrzech to chyba do tej pory
przywożą sobie z Niemiec.


chodzi o system kontraktowania. to nie jest takie chop siup zeby zamowic
jedzenie.
pozdrowka
lekomin inc

pozdr
Ania

Dziekuje
  gniewko

Znacie inne?

Sly

Jak chcesz, mogę Ci podać telefony gdzie możesz zamówić jedzenie. Podać?


nie mam telefona

Sly

  Prawie śpię. Za oknem szumi deszcz, krople rozbijają się o gałęzie
rozłożystego dębu. Gdy ostatnio wyglądałem na dwór, nie miał liści.
Jesień. Martwy sezon, czas umierania. Starość?

  Mówi się o niej tylko w ten jeden sposób - jesień życia, spokój.
"Nie martw się, to tylko przekwitanie" (w domyśle - przejdzie?). Tylko
co tak naprawdę można opowiedzieć o kimś, kto utracił wszystkich a
teraz traci z każdym dniem nawet siebie. Jaką ładną metaforę na to
przypiąć, by tylko nic nie raziło spod wyrównanej łatki. Zrzuca
liście? Bzdura. Ale przecież trzeba być uprzejmym. Ludzkim. Nieważne.
Pora na sen, moją własną małą śmierć. Zawsze miałem nadzieję, że umrę
śniąc - delikatnie.

  Nie potrafię, nie mogę już wychodzić z domu - to też przeminęło z
czasem. Przynajmniej teraz łatwiej mi się z tym pogodzić niż z
początku. Kiedyś jeszcze miałem nadzieję, że coś się zmieni, że to
tylko tak, przez chwilę. Zresztą, słowa, banały. Ile razy już to
słyszałem. Przeszłość.

  Było strasznie ślisko, właśnie skończyła się burza z gradobiciem.
Nigdy nie miałem z tym problemów, ale wtedy nawet mnie udało sie
poślizgnąć. Nie rozglądałem się, jak idiota, wbiegłem na drogę, byle
na drugą stronę. Potem już tylko mozolne dochodzenie do zdrowia. Na
szczęście było lato, wszędzie zapach kwiatów, ciepła. Chyba nie
udałoby mi się wyzdrowieć, gdyby była jesień albo zima. Nie miałbym
wystarczającej chęci życia.

  Zawsze uwielbiałem ocierać się buzią o kogoś, kogo kochałem. Jeszcze
gdy byłem zupełnym szkrabem przytulałem się tak do mamy. Jej też już
nie pamiętam, został tylko delikatny zapach, nawet nie wiem czego.
Nigdy później już go nie poczułem. Odszedł wraz z nią, bezpowrotnie.

  Ciekawe, czy gdybym wtedy nie wpadł pod samochód, miałbym teraz dość
siły, by wydostać się z tego domu. Jeszcze raz wyjść na ulicę, znowu
poczuć wiatr. Późną jesienią powietrze jest tak ostre, pachnie
zapowiedzią śniegu. Czystością. Albo gdyby było lato. Mógłbym pójść do
lasu, przejść na moją polankę, gdzie pierwszy raz i znowu, jak wtedy,
poczuć na całym ciele trawę. Ciekawe czy ona jeszcze jest, moja
polanka. Tak szybko wszystko się zmienia, choć wokół mnie pozostaje
stałe. Zupełnie jakby zakochało się we mnie i trwało aż do końca. A
może tylko trzymam, więżę przestrzeń. I gdy mnie zabraknie, ona
rozbłyśnie na nowo, gdzieś zniknie to wszystko co mnie otacza i znowu
będzie jak
dawniej.

  Kasia (bo miała na imię Kasia, prawda?) powiedziała dwa tygodnie
temu, że jest chora. Albo że ma urlop. Tak, to chyba był jednak urlop.
Pamiętam, że nie miała przyjść przez miesiąc. Powiedziała, jak można
zamówić jedzenie przez telefon. Gdzie dzwonić w razie problemów. Przez
pierwszy tydzień ona też dzwoniła prawie codziennie. Chyba mnie lubi.
Tak niewiele zostało mi rzeczy, którymi mogę się jeszcze cieszyć.

  Teraz ucieszyłoby mnie cokolwiek, nawet najmniejsze nieznaczące nic
do jedzenia. Jestem głodny. Tak po prostu zwyczajnie głodny, tak słaby
jak tamtego lata, gdy dochodziłem do siebie. Dobrze, że chociaż z
kranu kapie woda, jedna kropla na dwie sekundy, które znam już na
pamięć. Nie mam ochoty znowu iść do kuchni, jeszcze nie chce mi się aż
tak bardzo pić. A może po prostu jest mi już wszystko jedno. Lepiej
pójdę spać.

  Na środku zagraconego pokoju stało łóżko. Ktoś zapomniał, lub nie
potrafił już zaciągnąć zasłon, więc przez okno wpadało światło
samochodów. Cienie dodawały życia leżącej pod wystrzępionym kocem
postaci, bawiły się załamaniami materiału, mamiły oczy. W nogach leżał
szary kłębek, kotek. Cicho mruczał przez sen, wtulony w materiał, choć
już od tak wielu dni nie dawał ciepła. Głód, zimno i cisza, zimno i
cisza, mruczenie. Szum deszczu, krople rozbijające się o gałęzie
rosnącego tuż za oknem dębu.

-------
---
Łukasz Orzechowski
http://thorn.stone.pl/

No ale...
"daj, podmucham!!!" - rwie się we mnie atawistyczna
pielęgniarka, ale nawet i w niej budzi się zaraz
eutanazyjna tyci-żądza. Pacjent szczęśliwie
mnie ubiega i "nie daje już ciepła" (hura).

(Kotka przygarniam i z miejsca daję mu nowe imię.)

Co by nie przeciągać...
Nie jest  źle na tle.
W porównaniu z Olkową tragikomedią (zgroza),
budzi uczucia wątlutkie, ale to i lepiej.

(A teraz mnie zabij. Cześć.)

Łukasz Orzechowski wrote in message ...

 Prawie śpię. Za oknem szumi deszcz, krople rozbijają się o gałęzie
rozłożystego dębu. Gdy ostatnio wyglądałem na dwór, nie miał liści.
Jesień. Martwy sezon, czas umierania. Starość?

 Mówi się o niej tylko w ten jeden sposób - jesień życia, spokój.
"Nie martw się, to tylko przekwitanie" (w domyśle - przejdzie?). Tylko
co tak naprawdę można opowiedzieć o kimś, kto utracił wszystkich a
teraz traci z każdym dniem nawet siebie. Jaką ładną metaforę na to
przypiąć, by tylko nic nie raziło spod wyrównanej łatki. Zrzuca
liście? Bzdura. Ale przecież trzeba być uprzejmym. Ludzkim. Nieważne.
Pora na sen, moją własną małą śmierć. Zawsze miałem nadzieję, że umrę
śniąc - delikatnie.

 Nie potrafię, nie mogę już wychodzić z domu - to też przeminęło z
czasem. Przynajmniej teraz łatwiej mi się z tym pogodzić niż z
początku. Kiedyś jeszcze miałem nadzieję, że coś się zmieni, że to
tylko tak, przez chwilę. Zresztą, słowa, banały. Ile razy już to
słyszałem. Przeszłość.

 Było strasznie ślisko, właśnie skończyła się burza z gradobiciem.
Nigdy nie miałem z tym problemów, ale wtedy nawet mnie udało sie
poślizgnąć. Nie rozglądałem się, jak idiota, wbiegłem na drogę, byle
na drugą stronę. Potem już tylko mozolne dochodzenie do zdrowia. Na
szczęście było lato, wszędzie zapach kwiatów, ciepła. Chyba nie
udałoby mi się wyzdrowieć, gdyby była jesień albo zima. Nie miałbym
wystarczającej chęci życia.

 Zawsze uwielbiałem ocierać się buzią o kogoś, kogo kochałem. Jeszcze
gdy byłem zupełnym szkrabem przytulałem się tak do mamy. Jej też już
nie pamiętam, został tylko delikatny zapach, nawet nie wiem czego.
Nigdy później już go nie poczułem. Odszedł wraz z nią, bezpowrotnie.

 Ciekawe, czy gdybym wtedy nie wpadł pod samochód, miałbym teraz dość
siły, by wydostać się z tego domu. Jeszcze raz wyjść na ulicę, znowu
poczuć wiatr. Późną jesienią powietrze jest tak ostre, pachnie
zapowiedzią śniegu. Czystością. Albo gdyby było lato. Mógłbym pójść do
lasu, przejść na moją polankę, gdzie pierwszy raz i znowu, jak wtedy,
poczuć na całym ciele trawę. Ciekawe czy ona jeszcze jest, moja
polanka. Tak szybko wszystko się zmienia, choć wokół mnie pozostaje
stałe. Zupełnie jakby zakochało się we mnie i trwało aż do końca. A
może tylko trzymam, więżę przestrzeń. I gdy mnie zabraknie, ona
rozbłyśnie na nowo, gdzieś zniknie to wszystko co mnie otacza i znowu
będzie jak
dawniej.

 Kasia (bo miała na imię Kasia, prawda?) powiedziała dwa tygodnie
temu, że jest chora. Albo że ma urlop. Tak, to chyba był jednak urlop.
Pamiętam, że nie miała przyjść przez miesiąc. Powiedziała, jak można
zamówić jedzenie przez telefon. Gdzie dzwonić w razie problemów. Przez
pierwszy tydzień ona też dzwoniła prawie codziennie. Chyba mnie lubi.
Tak niewiele zostało mi rzeczy, którymi mogę się jeszcze cieszyć.

 Teraz ucieszyłoby mnie cokolwiek, nawet najmniejsze nieznaczące nic
do jedzenia. Jestem głodny. Tak po prostu zwyczajnie głodny, tak słaby
jak tamtego lata, gdy dochodziłem do siebie. Dobrze, że chociaż z
kranu kapie woda, jedna kropla na dwie sekundy, które znam już na
pamięć. Nie mam ochoty znowu iść do kuchni, jeszcze nie chce mi się aż
tak bardzo pić. A może po prostu jest mi już wszystko jedno. Lepiej
pójdę spać.

 Na środku zagraconego pokoju stało łóżko. Ktoś zapomniał, lub nie
potrafił już zaciągnąć zasłon, więc przez okno wpadało światło
samochodów. Cienie dodawały życia leżącej pod wystrzępionym kocem
postaci, bawiły się załamaniami materiału, mamiły oczy. W nogach leżał
szary kłębek, kotek. Cicho mruczał przez sen, wtulony w materiał, choć
już od tak wielu dni nie dawał ciepła. Głód, zimno i cisza, zimno i
cisza, mruczenie. Szum deszczu, krople rozbijające się o gałęzie
rosnącego tuż za oknem dębu.

http://www.rynek-kolejowy.pl/9844/Najpierw%2Bpikieta%252C%2Bpotem%2Bs...
Bkolejarzy.htm

"Najpierw pikieta, potem strajk kolejarzy"

"Premier Donald Tusk skrytykował postępowanie związkowców. Natomiast ich
przedstawiciele uznali, że czas rozpocząć akcje strajkowe.
- Jestem rozczarowany postawą niektórych działaczy związkowych, bo nie
widzimy po tamtej stronie gotowości do poważnej rozmowy - powiedział wczoraj
premier Donald Tusk, który od godziny 8 bezskutecznie oczekiwał w Centrum
Dialogu na spotkanie ze związkowcami.
W tym czasie, przedstawiciele FZZ, OPZZ i NSZZ "Solidarność", czekając na
premiera, nadal okupowali ministerstwo pracy. Pozostali tam, bo w środę
kolejny raz w Komisji Trójstronnej nie doszło do porozumienia w sprawie
projektu ustawy o emeryturach pomostowych.
- Mieliśmy do dyspozycji całe piętro. Pani minister poczęstowała nas
kanapkami. Wszystkie szybko zniknęły i musieliśmy zamawiać jedzenie. Nie
byliśmy przygotowani, nie mieliśmy koców, śpiworów. W ministerstwie, na
szczęście, krzesła są dość miękkie. Nie było tak źle - relacjonował Sławomir
Wittkowicz, lider Wolnego Związku Zawodowego "Solidarność-Oświata". -
Wcześniej, o czternastej, rozpoczęły się obrady komisji. Zaprosiliśmy
premiera, ponieważ nie mogliśmy dojść do porozumienia w sprawie emerytur.
Dowiedzieliśmy się też o innych ustawach, których nie konsultowano z nami i,
które drogą poselską wprowadzono pod obrady Sejmu. Są w nich bardzo
niekorzystne zmiany.

Sławomir Wittkowicz wyjaśnił, że w ministerstwie było około 30
przedstawicieli central związkowych. Premier chciał jednak rozmawiać tylko z
trzema reprezentantami OPZZ, NSZZ "Solidarność" i FZZ.

Związkowcy planują przeprowadzenie wielu akcji protestacyjnych. Pierwsza
pikieta odbędzie się pod gmachem Sejmu 5 listopada. Dzień później kolejarze
wstrzymają ruch pociągów. Kolejne protesty zależeć będą od tego, co
postanowi Sejm.

Dziwne...

Było jasne, że rano nikt na spotkanie do premiera nie pójdzie. Dziwne... Bo
kiedy strajkowały pielęgniarki Donald Tusk, wówczas lider partii
opozycyjnej, nawoływał ówczesnego premiera Jarosława Kaczyńskiego, by
spotkał się z protestującym i rozwiązał ich problemy. Teraz Donald Tusk miał
taką okazję. Mógł przyjść i przynajmniej wysłuchać naszych argumentów.
Wybrał jednak spotkanie z przedstawicielami pracodawców.
Sławomir Wittkowicz"
Było jasne, że rano nikt na spotkanie do premiera nie pójdzie. Dziwne... Bo
kiedy strajkowały pielęgniarki Donald Tusk, wówczas lider partii
opozycyjnej, nawoływał ówczesnego premiera Jarosława Kaczyńskiego, by
spotkał się z protestującym i rozwiązał ich problemy. Teraz Donald Tusk miał
taką okazję. Mógł przyjść i przynajmniej wysłuchać naszych argumentów.
Wybrał jednak spotkanie z przedstawicielami pracodawców.

Sławomir Wittkowicz"

Pozdr.
Grzesiek

• co można robić w samotne sobotnie wieczory
• ciężar jaki można dźwigać
• Co można jeszcze siać warzywa
• co można kupić chłopcu na chrzest
• Co można kupić dla chłopaka na 18
• Co można kupić dziecku na chrzciny
• Co mozna kupic facetowi na imieniny
• co można kupić facetowi na urodziny
• Co można kupić i za ile Rumunia
• Co można kupić koleżance na imieniny
• zanotowane.pl
• doc.pisz.pl
• pdf.pisz.pl
• katafel.pev.pl

	co można zamówić do jedzenia	Ogl�dasz odpowiedzi wyszukane dla has�a: co można zamówić do jedzenia